Gisteren vanaf Riga naar Weeze (ex luchtmachtbasis nabij Düsseldorf) gevlogen, vanaf daar met gehuurde auto naar Zuidhorn gereden, kinderen opgehaald bij moeder, thuis geslapen, vandaag naar Bremen gereden en vanaf daar weer naar Riga gevlogen om samen de vakantie van de kinderen te vieren.

Gedoe op het vliegveld van Riga bij vertrek, honderden mensen in een lange rij, ik ben 1.25 uur vantevoren, maar kennelijk niet genoeg. Als ik aan de beurt ben (voor controle in vluchtige oogopslag, daarvoor sta je dus in de rij bij Ryanair) wordt me meegedeeld dat ik te laat aan de beurt ben en niet mee mag. Er schijnt iemand langs de rij (zonder bordje, onverstaanbaar) gelopen te zijn om passagiers voor mijn vlucht te roepen om naar voren te komen. Na stampij maken over zielige kindjes die alleen op vliegveld staan mag ik door, dring door rijen heen en spring over hekjes, ben ik alsnog mooi op tijd door de gate. Verder loopt alles soepel, vertrek vanaf Bremen loopt wel lekker, veel tijd over. In Riga een mooie moderne luchthaven met tussen controle en gate veel hypermoderne winkels, in Bremen een apart deel van het vliegveld voor Ryanair, daar is bijna niks. Vertrekken met Ryanair, dan tussen de 1.5 en 2 uur vantevoren aanwezig zijn, bah….

Riga is een mooie wereldstad, het heeft de charme van bijvoorbeeld Amsterdam of Parijs, het heeft er ook wel wat van soms. Ze hebben hier hun eigen Eiffeltoren en hun eigen vrijheidsbeeld, veel andere Europese invloeden uit verschillende bouwperioden. De stad zelf bruist, er gebeurd hier wat. De tegenstellingen tussen het moderne Letland en het oude Rusland zijn groot, een behoorlijk deel van de bevolking voelt zich bovendien meer Rus dan Let. De tegenstellingen zijn zichtbaar en merkbaar en dat is eigenlijk wel charmant. Alles is hier nog niet kapot gereguleerd, er mag veel. Ze rijden hier Zuideuropees, te hard, roekeloos en met veel bravour. Politie, douane en dergelijke zijn wij in de Baltische staten nog niet tegengekomen of zeer voorkomelijk. Niemand wil onze papieren zien. Laat maar thuis die bemanningslijsten. Of zoals een havenmeester treffend zegt, “I am harbourmaster, not police”. In een park zien we elektrische auto’s voor kinderen. Melchior mag ook. Levensgevaarlijk, het gaat hard, de kids rijden elkaar aan en overige wandelaars kunnen vaak net opzij springen, heel fijn dat dit kan, maar na 5 rondjes vinden we het genoeg, Melchior mag zijn 10 minuten om veiligheidsredenen niet volmaken en moet het er mee doen.

In Riga hebben ze een fantastisch openbaar vervoer systeem. Trams, trolleybussen en bussen. Maar heel complex. Je kunt op internet geavanceerd opzoeken hoe je van A naar B komt, maar wij snappen het niet op de Iphone. Overzichtskaartjes op papier hebben ze niet. Als je vantevoren weet waar je heen wilt en via internet de planning doet werkt het prima, locals kennen natuurlijk alle lijnen en bestemmingen. We besluiten daarom om toch een aanvullende fiets te huren waarbij Melchior bij mij achterop kan en Chantal en Noëlle op de vouwfietsen kunnen. Voor Melchior vinden we het hier te gevaarlijk op de fiets. Fietsen gaat hier verder super, het is de snelste manier om veel te zien en overal te komen in deze stad.

Naast onze jachthaven, een oude havenkom, al sinds vele jaren in gebruik als jachthaven, ligt de passagiersterminal (cruiseschepen, veerboten) van Riga. Er liggen ook veel megajachten. In de badplaats bij Riga, Jurmala, is deze week een soort popfestival dat waanzinnig populair is bij Russen. Die komen met grote aantallen, de prijzen worden verdubbeld (in Jurmala) en het is een week lang een spectakel met veel live muziek. Jurmala ligt op 27 km afstand van Riga aan de kust, we gaan er later deze week naar toe.

Sommige megajachten zijn echt mega (Le Grand Bleu), eigendom van Roman Abramovich, 370 voet (114 m) lang, met helicopter, powerboat, zeiljacht (42 voet?), ribs en veel andere features. Inmiddels weggegeven aan een vriendje, Eugene Shivdler. We hebben ze ook zien winkelen, dergelijke types, man met poedel en drie apen, afgeladen met dozen, compleet met strik, over clichés gesproken…