Natuurlijk heeft het onze belangstelling, de vaarplannen van Laura Dekker. Mijn Laura denkt er misschien wel anders over dan ik zelf…

Al vanaf de eerste interviews en artikelen over Laura is het mij duidelijk dat deze jonge dame veel weet van vaartuigbeheersing en allerlei nautische aspecten. Indrukwekkend wat mij betreft, niet alleen opgedaan tijdens de wereldreis van de ouders, maar ook doorleefd en begrepen, ze kan het zelf toepassen. Dit is een bijzondere dame met unieke eigenschappen die ze kan toepassen op deze reis.

Wat een gedoe met de instellingen. Verschillende bureau’s jeugdzorg, meningsverschil met de Raad voor de Kinderbescherming. Wat mij betreft kunnen deze instellingen het er niet mee eens zijn. Dat is hun taak, dat ik het daar weer niet mee eens ben is wat anders. Ik kan me vinden in het interview met Roy Heiner van het jeugdjournaal (‘wat vinden andere zeilers van Laura’s plan?’).

De belangrijkste vraag is natuurlijk niet of ze kan varen. Maar vooral of ze het aankan om zichzelf en haar schip onderweg goed te verzorgen, of ze in staat is om de juiste beslissingen te nemen. Je kunt je eindeloos voorbereiden, maar wat doe je als het anders loopt, als dat wat je bedacht hebt niet meer werkt, je geen weerberichten kunt ontvangen, je wel in een omgeving zit met wisselende weersomstandigheden (dat is op grote delen van de wereld niet het geval, daar is het weer dagenlang min of meer gelijk en voorspelbaar). Wat doe je dan, welke beslissingen neem je?

We zijn nu zelf een paar weken onderweg. Ik ben een keer kostmisselijk geweest van zeeziekte. Het was windstil. De zee was zo vlak als een spiegel, ik voelde me slecht, depressief, lusteloos, het kon me niet meer zoveel schelen allemaal, langzamerhand is tot me doorgedrongen dat ik zeeziek was. Wij zijn samen en dragen op zo’n moment taken aan elkaar over. Dat kan alleen niet en maakt het varen wel veel zwaarder.

Als wij een lange tocht gemaakt hebben, houdt het schommelen in ons evenwichtsorgaan soms nog dagen aan, terwijl we dan al lang veilig en zeker aan de wal liggen. Heel vermoeiend. Fysiek en geestelijk schommelen. Wij zijn gewoon op vakantie en maken relatief korte tochtjes, nooit meer dan 24 uur op zee, maar soms zijn we helemaal op, om onverklaarbare redenen tijdens mooi weer is het op de 3e vaardag ineens helemaal klaar…

Soms is het mooi weer, maar draait de wind bij het ronden van een kaap en neemt in kracht toe. Soms is het er vlak voor ondiep, met zandbanken verder van de kust en een diep stuk er tussen. Een samenloop van dit soort omstandigheden kan zorgen voor metershoge golven. Wat doe je dan alleen? Gelukkig kun je elkaar dan niet bangpraten, er is immers niemand. Dat vind ik een bevrijdend gevoel, daarmee valt een last van je schouders en kun je het makkelijker aan. Er zijn grenzen, wat als de ratio niet meer wint en je toch angstig wordt?

Lezen doen we veel onderweg. Maar alleen als de zee vlak is, er weinig overige scheepvaart is en de inwendige mens is verzorgd. In de praktijk doen we dat als de ander wachtloopt. Chantal doet veel en kan alles, maar in de praktijk blijf ik toch wel de schipper, ik heb dan ook nog geen boek uitgelezen, ondanks het prachtige weer, dus die studie van Laura onderweg, vergeet het maar.

Is dat erg? Nee. Deze ervaring brengt Laura als mens veel verder dan vele jaren scholing en vorming door volwassenen, ze zal niet alleen zelf een ontwikkeling doormaken, maar na de reis ook iets anders voor haar omgeving kunnen betekenen.

Twee jaar is lang. Ze zal om weersystemen met slecht weer heen varen. Ze zal echte problemen weten te vermijden. Pappa volgt in een eigen schip op 2 dagen afstand, daarover lezen we momenteel niets meer, dat was het plan, zal wel niet veranderd zijn. Hij helpt dus mee met het nemen van alle moeilijke beslissingen. Een heel deskundige en gemotiveerde ondersteuning. Ze zal dus wel zonder kleerscheuren terugkomen in een Hollandse haven.

Stel nu eens dat het niet goed afloopt. Moeten we iemand met deze basisvaardigheden en ondersteuning dan deze unieke kans op ontwikkeling misgunnen? Ik vind van niet. Iedereen heeft een jaar lang op haar ingepraat. Ook professionele instanties, 14 is jong, ze was al jongvolwassen maar heeft zich nu nog verder ontwikkeld, ze mag zelf beslissen of ze dit met haar leven wil doen wat mij betreft.

Ik wens haar erg veel succes, vreugde op momenten en sterkte als het lastig wordt, we zullen Laura volgen op haar blog.